"Nu zit ik niet meer alleen thuis"

Handicap International is al sinds 2001 aanwezig in Tibet. De organisatie leidt er verschillende projecten in samenwerking met de TDPF (Tibet Disabled Person’s Federation). Met haar projecten wil Handicap International de levenskwaliteit van mensen met een handicap verbeteren. Zo krijgen ze aangepaste medische zorgen, waardoor hun kansen op een professionele toekomst groter worden. En toch moeten mensen met een handicap nog steeds een lange en moeilijke weg afleggen. Dat blijkt uit het verhaal van Tendron.

Tendron is een Tibetaans meisje van 16 jaar. Toen ze drie was, kreeg ze een tumor in de rug. Op aanraden van een helderziende weigerden haar ouders een chirurgische ingreep. Na een tijdje kon Tendron niet meer wandelen en werd ze regelmatig ziek. Ze bleef thuis in plaats van naar school te gaan. Haar ouders zochten uiteindelijk hulp, zowel bij hun religieuze leiders als bij de dokters. Maar helaas kon er niets meer aan de toestand van Tendron gedaan worden. Het meisje geraakte verlamd aan de beide benen en had voor alles hulp nodig. Dat maakte haar heel gesloten. Ze ging de deur niet meer uit, weigerde met haar familie te praten en negeerde haar vriendinnen.

In 2007 kregen Tendrons ouders te horen wat Handicap International en de TDPF konden doen en vroegen ze hulp. Daarop stelden sociaal werkers een programma voor dat bestond uit revalidatieoefeningen en psychologische steun. Ze gaven Tendron ook informatie over haar handicap. Een keer per week kwam de sociaal werker bij haar thuis langs. Toen werd Tendron snel beter. Ze begon te wandelen met krukken en herwon wat zelfstandigheid. Ook haar vrienden uit het dorp trokken weer met Tendron op en zagen zo van dichtbij wat hun vriendin moet doorstaan. En Tendron zelf bloeide open.

Sinds 2009 neemt Tendron deel aan het project ‘Professionele Opleiding’, dat in verschillende gemeenschappen binnen de Tibetaanse Autonome Regio wordt georganiseerd door Handicap International en de TDPF. Het meisje volgt lessen om naaister te worden. Ze voelt zich erg op haar gemak in die nieuwe omgeving, waar ze haar ervaringen kan delen met andere jongeren die hetzelfde hebben meegemaakt. “Ik ben heel gelukkig hier in het opleidingscentrum. Er zijn veel mensen zoals ik… en nu zit ik niet meer alleen thuis.”