Hélène Furaha (45 jaar)

Hélène is opgelucht. Ook al is haar onderbeen net geamputeerd. ‘Drie jaar lang heb ik ondraaglijke pijn geleden.’ Nu kan ze eindelijk haar leven een nieuwe wending geven dat sinds het vuurgevecht in 2009 drastisch was veranderd.

2009. Hélène zit samen met zestien anderen bovenop een vrachtwagen als ze ter hoogte van Bunangana worden aangevallen vanuit de brousse. Vijftien mensen overleven de kogelregen niet. Hélène en een jongen ontsnappen en vluchten de bossen in, waar ze samen een bange nacht beleven. ‘Van onze kleren maakten we verbanden om op onze wonden te leggen.  Ik waande me al dood, toen ik de volgende ochtend werd gevonden door een vriendin.’

Van de jongen worden meteen beide benen geamputeerd. De dokters proberen het been van Hélène te sparen, maar ze lijdt veel pijn. In 2011 wordt ze door Handicap International behandeld voor een infectie van het bot. Maar omdat haar situatie niet verbetert en Hélène ondraaglijke pijn lijdt, besluit Handicap International een jaar later haar been te amputeren in het Cebeka Virunga ziekenhuis in Goma. Hélène is opgelucht, de pijn is op slag verdwenen. Ze is optimistisch, want eens de littekens genezen zijn, zal ze ook een prothese krijgen.

‘Toen mijn man hoorde van mijn ongeval, heeft hij meteen de benen genomen. Hij heeft ons huis verkocht en is ergens anders hertrouwd.’ Op het moment dat Hélène het ziekenhuis verlaat, is ze dus dakloos en heeft ze vijf kinderen om voor te zorgen. Van haar broer krijgt ze een hutje op zijn perceel grond. ‘Het is klein en het staat scheef, maar het is een dak boven ons hoofd.’

Tot 2011 leven Hélène en haar vijf kinderen van wat het kleine stukje grond voor hun huis hen schenkt. Dat verandert als Handicap International haar krukken en een driewieler geeft, waardoor ze goederen kan gaan transporteren en verkopen. ‘En zodra ik mijn prothese heb, zal dat nog gemakkelijker gaan en hoop ik mijn zaakje meer rendabel te maken.’