6 - Klompvoeten
Deel 6 van de zomerreeks met Didier Demey
Tenzin | © HI
Tibet [2006]
Tenzin werd geboren met klompvoetjes. Iemand in haar dorp dacht ze wel te kunnen rechtzetten met een zalfje, enkele vodden als verband en door wat wierook te verbranden en tegelijkertijd mantra’s te prevelen. Het mocht niet baten. Toen ze dus groter werd en leerde stappen zoals andere kinderen van haar leeftijd – maar met vervormde voetjes – dachten haar botten: ‘oké, we zijn dit niet zo gewoon, maar als het voor jou goed is, dan ook voor ons’. En haar botten bleven zo staan, scheefgegroeid, en groeiden mee. Haar voeten raakten zo vervormd dat, toen ze eindelijk bij ons belandde, het te laat was om ze recht te zetten met onze handen, onze plaaster en onze spalken.
We hebben beroep moeten doen op een ploeg Canadese orthopedische chirurgen die onze hooglanden bezochten. Ze deden waar orthopedische chirurgen het best in zijn: snijden, trekken, duwen en nog meer snijden tot alles precies paste, met hier en daar nog enkele tikken met de hamer. Vervolgens bevestigden ze nog wat pinnen aan de botten, zodat die ook weer wisten wat ze moesten doen, en werd alles gehecht. Ten slotte ging er nog een plaaster rond (zodat je er dingen op kon schrijven en tekenen). Ze zeiden ons: over 15 dagen mag je de plaaster verwijderen, en de hechting, de voet weer iets rechter zetten en opnieuw een plaaster errond. 15 dagen later is het aan de pinnen: even draaien en dan met een stevige ruk trekken volstaat. Daarna voor de laatste keer een nieuwe plaaster leggen. Begrepen? “Euh, ja ja, natuurlijk, no worry, no worry (sic).
Twee weken na de operatie zette Tenzin voet in de kinezaal. Ze beseft heel goed waarom ze daar is (een plaaster weghalen, daarna nog 20 draadjes verwijderen die zich de voorbije 2 weken in haar huid genesteld hebben, om een nieuwe plaaster te zetten en de botten te verleggen die misvormd zijn). Vraag aan een gewone volwassene die nog maar de helft moet doorstaan of hij meer wilt, dan zal die vriendelijk bedanken en de plaat poetsen. Niet bij de achtjarige Tenzin … Wanneer ik dichterbij kom met het toestel dat plaaster snijdt en lawaai maakt als een slecht geoliede kettingzaag, kijkt ze me recht aan. Ze houdt zachtjes de hand van haar mama vast. Met haar ogen, die een beetje vochtig zijn, lijkt ze me te zeggen:
“Ik zal geen kik geven wanneer je doet wat je moet doen, maar als je in de fout gaat, dan zal ik jouw scheve neus rechtzetten met mijn plaaster.” Vervolgens deed ik wat me te doen stond en Tenzin is er ijzig kalm onder gebleven.
In mijn woordenboek prijkt de foto van Tenzin naast de definitie voor ‘moedig’. Zo hoort het ook maar.
