De gebroken dromen van polioslachtoffers
Eind 2010 was het poliovirus in Congo Brazzaville hardnekkig in opmars. Alleen al in de stad Pointe-Noire vielen 474 slachtoffers en stierven 182 mensen aan de ziekte. Daarmee ligt het sterftecijfer op 38 %, terwijl normaal slechts 10 % van de slachtoffers van die ziekte overlijdt.

Eind 2010 was het poliovirus in Congo Brazzaville hardnekkig in opmars. Alleen al in de stad Pointe-Noire vielen 474 slachtoffers en stierven 182 mensen aan de ziekte. Daarmee ligt het sterftecijfer op 38 %, terwijl normaal slechts 10 % van de slachtoffers van die ziekte overlijdt.
Clara is met het virus besmet. Ze gaat regelmatig naar het ziekenhuis in Tié-Tié, waar ze kinesitherapie krijgt. Clara is 26 jaar en heeft drie kinderen: Justien (8 jaar), Jo-Chris (4 jaar) en Amélia (2 jaar). “Ik was van plan om een opleiding te volgen en daarna te gaan werken in het buitenland, maar nu is alles verloren”, vertelt ze verbitterd.
Door de ziekte kan Clara haar benen niet meer gebruiken. Clara’s man helpt haar met oefeningen en hij doet de was. Voorlopig werkt hij niet buitenshuis. “Mijn mama helpt me ook. Zij kookt. En ik probeer me met een stoel te behelpen om me omhoog te hijsen en om door het raam te kijken.”
Clara kan dus niet stappen… Nog niet? Door de kinesitherapie is Clara er al flink op vooruitgegaan. Toch is het niet zeker dat ze haar benen, al is het maar gedeeltelijk, weer zal kunnen gebruiken. Drie keer per week naar het ziekenhuis gaan is trouwens duur en weegt zwaar op het weekbudget van het gezin.
Marc-André Peltzer, coördinator noodhulpacties in Congo Brazzaville, is net terug uit Pointe-Noire. “Kinesitherapie kan voor enig herstel zorgen, zeker als de patiënt zijn oefeningen thuis juist uitvoert”, vertelt hij. “Handicap International staat in voor kine en voorziet het revalidatiecentrum van degelijk materiaal. We moeten er ook voor zorgen dat patiënten zoals Clara de nodige zorg krijgen. Voor de armsten is dat vaak een probleem. Daarom staan we in voor hun transport tot aan het centrum of richten we mobiele ziekenhuizen op. Binnen het project passen we ook de woning van de slachtoffers aan. Voor iemand die voortaan in een rolstoel door het leven moet, maken we zijn huis toegankelijker.”
In zes maanden tijd wil Handicap International het leven van Clara en haar lotgenoten veranderen. Zo wil onze organisatie weer hoop geven aan hen die hun dromen in diggelen zagen vallen.