Noodhulpwerkers aan het woord

In crisissituaties het uiterste uit de kan halen om mensen in nood te helpen? Veel van onze medewerkers wijden er hun leven aan. Duizenden mannen en vrouwen combineren binnen Handicap International hun ervaring, kennis en doorzettingsvermogen om het leven van slachtoffers van natuurrampen, epidemieën en oorlogen te veranderen. Op 19 augustus of de internationale dag van de humanitaire hulp zetten we deze mensen, zowel lokale zorgverleners als expats, in de schijnwerpers. We laten graag drie van hen – de Belgische Bérangère, John en William – aan het woord.

Nepal

Een aardbeving van 7,8 op de schaal van Richter deed Nepal op 25 april daveren. De impact was enorm: meer dan 8 miljoen inwoners werden getroffen. De Belgische kinesiste Bérangère Gohy was ter plaatse met ons urgentieteam.

“We hebben revalidatiezorg geboden en gecoördineerd in ziekenhuizen in Kathmandu om ervoor te zorgen dat de getroffen Nepalezen zo snel mogelijk opnieuw mobiel werden. Maar slachtoffers die uit het ziekenhuis ontslagen zijn, laten soms amper sporen na en zijn moeilijk  verder op te volgen. Daarom startten we ook een hulplijn waarop de mensen die nog verdere verzorging nodig hadden ons steeds konden bellen. Het was indrukwekkend hoe de ziekenhuizen net na de aardbeving overstelpt werden door gewonden. Bij veel van hen stelden we breuken vast, maar er waren – gelukkig – opvallend weinig amputaties in vergelijking met andere aardbevingen.” 

Irak

Gevechten in Irak leidden al tot meer dan drie miljoen ontheemden. Handicap International komt hen te hulp, zowel in de stedelijke en landelijke gemeenschappen als in de kampen Al Wand en Aliawa. Jules Zorn leidt activiteiten voor Handicap International in de kampen bij Kalhar.

“De noden zijn hier enorm. De mensen die we helpen zijn heel kwetsbaar. Sommigen hebben een zware handicap, anderen hebben psychische problemen. Ze leven vaak afgezonderd en vinden moeilijk toegang tot lokale of internationale hulporganisaties. Het is absoluut noodzakelijk dat we hen identificeren en dat we hulp bieden en hun leed verlichten. We moeten tegen elke prijs vermijden dat deze mensen vergeten worden.”

Sierra Leone

Anderhalf jaar geleden, in maart 2014, werden de eerste ebolabesmettingen gemeld aan de grens tussen Sierra Leone, Liberia en Guinee. Handicap International helpt het virus mee indijken. William Parmar maakte voor 4 maanden deel uit van ons team als logistiek coördinator in Sierra Leone.

“Hoewel ik het gewoon ben om in noodsituaties zoals natuurrampen of gewelddadige conflicten te werken, was mijn missie in Sierra Leone toch bijzonder: het was vechten tegen een onzichtbare vijand. Niets is zeker: heeft de persoon tegenover jou het virus? Heb je het zelf? En als je het hebt, zal je overleven? Zoals de regels het voorschreven, werd elk fysiek contact tussen mensen vermeden om de risico’s op besmetting te beperken. Een schouderklopje geven of elkaar de hand schudden: het mocht allemaal niet. Dat heb ik erg gemist en deed me meer dan ooit beseffen hoe belangrijk menselijk contact eigenlijk is.”