"We slapen in onze auto. Dat is de veiligste plek."
Elyas (schuilnaam) werkt in het team van Handicap International in het noordwesten van Syrië. Zowel hijzelf als zijn familie hebben de aardbeving overleefd zonder verwondingen, maar zijn nog altijd in shock.
Reddingsteams doorzoeken het puin van verwoeste gebouwen in Hatay, Antakya, Turkije, na de recente aardbevingen. | © T. Nicholson / HI
De mensen rondom ons bleven maar roepen
"Het was 4u30 's morgens vorige maandag toen de aardbeving plaatsvond. Mijn vrouw en mijn dochter van vijf sliepen nog, ik was al opgestaan. We voelden de sterke trillingen van de aarbeving, onmiddellijk daarna hoorden we geschreeuw van kinderen en vrouwen in en rond ons gebouw.
We haastten ons naar de straat, die al vol stond met schreeuwende, huilende en om hulp roepende mensen. Wijzelf zijn er gelukkig heelhuids uitgekomen, maar twee kinderen uit het appartement naast het onze raakten gewond toen de muren van hun kamer instortten. Ik ben enorm aangedaan omdat ik enkele vrienden heb verloren."
We verblijven in onze auto
"Zoals veel mensen in onze wijk hebben we besloten in onze auto te blijven omdat dat op dit moment de veiligste plek lijkt en omdat we bang zijn voor meer naschokken. We willen voorlopig niet terug naar onze woningen omdat we bang zijn dat deze de komende dagen zullen instorten.
Gisteren ben ik snel naar huis gegaan om dekens te halen, want het was erg koud, tussen 0 en -3 graden. Mensen maken vuurtjes op straat om warm te blijven. Gelukkig zijn er weer enkele kleine restaurants geopend die eten aanbieden."
Veel mensen zonder dak boven hun hoofd
"Duizenden huizen zijn beschadigd in en rond onze stad. De schade heeft een zeer groot gebied in de regio getroffen.
Mensen hebben vooral nood aan onderdak, verwarming, tenten en dekens. Velen zijn bang om naar huis te gaan en blijven daarom op straat, anderen hebben gewoon geen huis meer. Ik zie ook veel mensen die getraumatiseerd zijn en mentaal onderuit zijn gegaan.
Mijn dochter is bang voor naschokken en blijft maar huilen. Ik probeer haar te troosten door haar te vertellen dat de aardbeving voorbij is en dat het nooit meer opnieuw zal gebeuren.
Ik ben uitgeput, ik heb tot nu toe niet kunnen slapen, maar ik blijf sterk voor mijn familie."
