Terwijl de Democratische Republiek 50 jaar onafhankelijkheid viert blijft het leven voor de Congolezen een dagelijkse strijd. Onder de allerkwetsbaarsten onder hen tellen we mensen met een handicap. Handicap International, al 15 jaar actief in het land, wil voor deze groep duurzame verbetering brengen. De context waarbinnen de organisatie werkt in op zich al moeilijk, niet in het minst door de daling van de ontwikkelingsgelden die beschikbaar zijn voor het land.

De Ban Advocates, overlevenden van clustermunitie, en Handicap International roepen alle regeringen op om het Verdrag over Clustermunitie te ondertekenen. De conferentie in Santiago was de laatste internationale ontmoeting voor ondertekenaars en niet-ondertekenaars voordat het verdrag op 1 augustus 2010 van kracht wordt.

In Cuba gaan Handicap International en hun Cubaanse partners zich meer richten op mensen met een mentale beperking en op hun families en hun gemeenschap. We sturen een Belgische specialist ter plekke om de kennis rond mentale handicaps te verbeteren. Voor de organisatie, die in de eerste plaats is gespecialiseerd in fysieke revalidatie, betekent dit een verbreding van het actieterrein in Cuba.

Deze getuigenis van de tachtigjarige Chinees Tsésan Djo werd opgetekend door de Belgische kinesist Didier Demey tijdens zijn revalidatiewerk in Yushu in China, dat op 14 april zwaar getroffen werd door een aardbeving. Dagelijkse kine-oefening zijn cruciaal voor de slachtoffers om zo goed mogelijk te herstellen zonder complicaties.

Op woensdag 14 april werd de Prefectuur van Yushu in China getroffen door een geweldadige aardbeving. Een voertuig van Handicap International vertrok de volgende ochtend vanuit de grootstad Chengdu met noodhulpmateriaal, een kinesist en een logistieker. Volgens de eerste evaluatie werden de meeste slachtoffers overgebracht naar ziekenhuizen in Xining (de hoofdstad van de Qinghai provincie). Handicap International schat dat meer dan 1.000 slachtoffers op lange termijn revalidatie nodig hebben. De organisatie gaat actieve revalidatiebehandelingen uitvoeren alsook training en materiaal voorzien in twee belangrijke ziekenhuizen. De organisatie zal nadien adequate opvolging voorzien eens de slachtoffers naar huis gaan.

Sinds 2005 ruimt Handicap International niet-ontplofte oorlogstuigen (UXO’s) en clustermunitie in Laos. We doen dit in de provincie Savannakhet, in de drie districten die het meest getroffen zijn. Tegelijkertijd doen we aan sensibilisatie en wijzen we de bevolking op de gevaren van de wapens. De arme bevolking van die districten verzamelt het metaal van de springtuigen; een lucratieve maar uiterst gevaarlijke bezigheid. In de meeste gevallen is dat ‘metaal’ nog niet ontploft. En helaas zijn het vaak kinderen die zich hiermee bezig houden.

Woensdagochtend werd de Prefectuur van Yushu getroffen door een krachtige aardbeving van naargelang de bron 6,9 of 7,1 op de schaal van Richter. In de geïsoleerde en moeilijk toegankelijke regio vonden volgens huidige schattingen 589 personen de dood en 10.000 anderen raakten gewond. Handicap International, al actief in de regio, mobiliseert zich ter plaatse en stuurde al een kinesist en een logistieker om de noden te evalueren.

In Sarthe kan men het onmogelijk over routine hebben. Elke dag wachten ons weer nieuwe verrassingen. Die dag waren we volop met de patiënten aan het werk in de tenten, toen een verpleger ons vroeg om hem te volgen naar een zopas aangekomen patiënt. We begaven ons naar de ingang van het kamp, waar een uitwijkelinge uit een NGO van de Dominicaanse Republiek (het land waar Haïti aan grenst) ons voorstelde aan een jonge Haïtiaanse vrouw, Astride Noël, die ze had gevonden op het trottoir in een achterbuurt van Port-au-Prince.

Een kleine delegatie van Handicap International is op de Amerikaanse ambassade ontvangen. We hadden er een ontmoeting met de eerste secretaris van de ambassade. Dat gebeurde op 1 maart, exact elf jaar nadat het Landmijnenverdrag in werking trad. Een symbolisch moment dus. Tijdens het onderhoud vroegen we de VS om toe te treden tot het verdrag. We drukten ook onze wens uit om later ontvangen te worden door de ambassadeur zelf.

Het team van Handicap International in Haïti wordt geconfronteerd met het enorme aantal gewonden en schat het aantal amputaties op meer dan 2000, vaak doordat gangreen zich in de verwondingen ontwikkelt. De organisatie verbindt zich tot een meerjarig actieplan. Personen bij wie een amputatie werd uitgevoerd, kunnen in maart een eerste noodprothese krijgen, nadat de wonden zijn genezen. Niet alleen de fysieke, maar ook de psychologische gevolgen zullen enorm zijn.

In 2007 lanceerde Handicap International het project ‘Ban Advocates’. Mensen die direct of indirect het slachtoffer werden van clustermunitie, verenigden zich en ijveren voor de ratificatie van de Conventie inzake Clustermunitie. Vorige maand leidden we slachtoffers uit Laos op tot nieuwe Ban Advocates. Laos is het land dat het hardst is getroffen door dergelijke wapens. In november vindt in de hoofdstad Vientiane de eerste conferentie plaats voor de staten die de Conventie ondertekend hebben. Het is essentieel dat er daar naar de slachtoffers wordt geluisterd.

De aardbevingen in Haïti zadelen de lokale bevolking op met een levenslang trauma. Gebouwen zijn weg, gemeenschappen verscheurd en dromen doorprikt. De wereld kan de ogen niet geloven, maar de duizenden hulpverleners die op het eiland werken moéten de werkelijkheid onder ogen zien. De Morgen sprak met Luc Ameloot, die naast de emotionele opvang van slachtoffers ook een vangnet biedt voor humanitaire medewerkers. Hulpverlening voor hulpverleners: ‘Na vijfdagen in het rampgebied is je batterij plat en kun je die n g amper opladen. Uit tijdgebrek.’

In samenwerking met het Internationaal Voedselagentschap leidt Handicap International een logistiek platform dat de humanitaire hulp voor een vijftigtal ngo’s verzorgt. Liefst 45 vrachtwagens, verdeeld over vijf operationele basissen, leveren water, brandstof, energiekoeken en waterzuiveringmateriaal.

Derline lag 24 uur onder het puin van haar huis. Daarna werd haar been geamputeerd. Nu moet ze proberen haar leven weer in handen te nemen. Een dag na de aardbeving werd Derline (24) onder het puin van haar huis teruggevonden. Ze lag op de grond onder een buffetkast die tijdens de beving op haar was gevallen. “Ik dacht echt dat ik zou sterven. Ik heb gebeden tot God en de Maagd Maria en hen gevraagd om mij lucht te geven.”