‘Ongevallenstatistieken naar nieuw laagterecord’. Dat kopten de kranten gisteren (28 maart), nadat staatssecretaris voor Mobiliteit Etienne Schouppe bekend maakte dat het aantal verkeersdoden in ons land sterk is gedaald. Helaas is dat niet overal het geval. In sommige regio’s neemt het aantal verkeersongevallen zelfs drastisch toe. Handicap International zet zich in voor de slachtoffers van die ongevallen.

Sinds 23 maart zijn er in Ivoorkust urgentiespecialisten van Handicap International aanwezig. De organisatie heeft een eerste team uitgestuurd omdat de leefomstandigheden van de burgerbevolking in Ivoorkust en op de grens met buurland Liberia slechter worden. Hélène Robin, verantwoordelijke voor de noodhulpprogramma’s van Handicap International, geeft meer uitleg.

De Coalitie tegen Clustermunitie roept op om geen clustermunitie te gebruiken bij de militaire actie in Libië. De landen die al tot het Verdrag tegen Clustermunitie zijn toegetreden, moeten er volgens de Coalitie op toezien dat ook de landen die het Verdrag nog niet hebben bekrachtigd geen dergelijke wapens inzetten.

Dinsdag kondigde de Hilton Foundation aan dat de Conrad N. Hilton Humanitarian Prize 2011 wordt uitgereikt aan Handicap International, de ngo die zich wereldwijd inzet voor mensen met een handicap. De Hiltonprijs, een prestigieuze humanitaire prijs, schenkt jaarlijks 1,5 miljoen dollar aan een organisatie die een uitzonderlijke bijdrage heeft geleverd om menselijk lijden te verzachten. Handicap International, die al medehouder van de Nobelprijs voor de Vrede is, werd geselecteerd door een onafhankelijke internationale jury.

Eind 2010 was het poliovirus in Congo Brazzaville hardnekkig in opmars. Alleen al in de stad Pointe-Noire vielen 474 slachtoffers en stierven 182 mensen aan de ziekte. Daarmee ligt het sterftecijfer op 38 %, terwijl normaal slechts 10 % van de slachtoffers van die ziekte overlijdt.

Vandaag roepen campagnevoerders en ngo’s uit heel de wereld de Verenigde Staten op om toe te treden tot het Landmijnenverdrag dat zijn twaalfde verjaardag viert. Ook Handicap International schaart zich achter die oproep en hoopt dat Amerika de andere 38 landen buiten het verdrag het signaal geeft dat de wapens totaal onaanvaardbaar zijn. De toetreding zou ook een logische stap zijn, want Amerika is de grootste donor voor mijnacties. De VS stopte het gebruik van landmijnen in 1991 en de export in 1992. In 2009 startte de VS overleg met de verdragspartijen en het middenveld met het oog op een herziening van het beleid, maar tot nog toe werden geen concrete stappen ondernomen.

December 2010. Voor de tweede keer gaat Home Thaleia, een opvangcentrum voor personen met een verstandelijke handicap in De Pinte, naar Beijing in het kader van een samenwerking met Hui Ling, een vergelijkbare Chinese vereniging. Dit keer zijn niet alleen directeur Lieven en begeleidster Birgitt van de partij. Bewoonsters Liesbeth en Patricia reizen mee. En zo is de cirkel rond, want in 2009 kreeg Home Thaleia bezoek van twee personen van Hui Ling: Teresa, de directrice, en Cassie, de verantwoordelijke van de sociaal werkers. De uitwisseling kwam tot stand in het kader van een door Handicap International gesteund project voor de wederzijdse versterking van verenigingen voor personen met een handicap.

Handicap International stuurt extra teams naar de grens tussen Tunesië en Libië om de massa mensen die het land ontvluchten te helpen en om de risico’s van het huidige conflict te onderzoeken. “Het aantal mensen dat de grenspost in Ras Ajdir heeft bereikt is enorm toegenomen”, legt Walid Ben Kraiem van Handicap International Tunesië uit. ‘We zagen een gigantische mensenmassa, maar we hebben geen betrouwbare gegevens over het exacte aantal. Werkelijk overal waar we keken, zaten mensen op de grond. Het gaat vooral om jonge mannen en arbeiders. De vluchtelingen hebben geen plaats om de nacht door te brengen. Ze hebben dan maar een schuilplaats gebouwd met takken van bomen.”

“Ik wist niet echt wat een aardbeving was. Tot die twaalfde januari. Ik zag mijn nicht onder het puin liggen en verloor dan zelf het bewustzijn. Mijn familie heeft mij vanonder het puin gehaald en naar een ziekenhuis gebracht. Sinds dan leef ik op een ziekenhuisbed.”

Iguens is 8 jaar en woonde voor de aardbeving met zijn ouders, zijn broer en drie zussen in Port-au-Prince. Hij vertelt over 12 januari, de dag waarop zijn huis instortte en hij zijn been verloor.

Handicap International biedt in de regio Bor, in de deelstaat Jonglei, hulp aan slachtoffers van de oorlog die vijf jaar geleden werd beëindigd. Sinds 2009 richten we ons meer op mensen met een handicap. Dit was mogelijk dankzij een betere verankering van onze activiteiten in het gezondheidssysteem van de regio. We ondersteunen het personeel van het ziekenhuis in Bor en we verbeteren hun inzichten op vlak van kinesitherapeuten. Momenteel is al een tiental mensen opgeleid en we blijven nog verschillende opleidingssessies geven tot eind maart. Op die manier zijn we zeker dat onze inspanningen ook op lange termijn zullen renderen, ondanks de zwakke staatstructuur en de gespannen sfeer in de regio.

Poliomyelitis (polio) is een infectieziekte die veroorzaakt wordt door een virus dat het zenuwstelsel aanvalt en dat binnen enkele uren verlamming kan veroorzaken. Eind oktober 2010 werden twee haarden van polio ontdekt: een in Congo Brazzaville en de andere in het zuidwesten van de Democratische Republiek Congo. Handicap International heeft gereageerd en biedt nu hulp aan de patiënten.

Handicap International is sinds 1998 actief in Cuba. Aanvan- kelijk ondersteunden we een orthopedisch centrum, maar sindsdien zijn de projecten sterk geëvolueerd. Zo werken we samen met drie verenigingen: ACLIFIM (Organisatie voor Personen met een Lichamelijke of Motorische Handicap), ANSOC (Nationale Dovenvereniging) en ANCI (Nationale Blindenvereniging). Samen organiseren we onder meer projecten rond beroepsopleidingen of gebarentaal.

Winchelle is 13 jaar. Ze houdt van rapmuziek, geschiedenis en sprookjes. Sinds de aardbeving durft ze geen gebouw meer binnen. Instortend beton heeft immers haar drie zussen begraven, haar huis vernield en haar benen verbrijzeld. Gelukkig kan Winchelle sinds kort weer stappen en is ze weer ‘thuis’.

Iedereen in het ziekenhuis kent Marguerite (29 jaar) en haar schaterlach. Na haar amputatie heeft ze zich moedig op haar revalidatie gestort. Ze wil zo snel mogelijk terug naar haar twee kinderen die ze sinds ‘la catastrophe’ niet meer heeft gezien. Maar haar stomp geneest slecht en Marguerite weigert te aanvaarden dat ze misschien opnieuw geamputeerd moet worden...