Op 4 maart beeft Brazzaville, de hoofdstad van de Republiek Congo, door explosies in een wapendepot. Handicap International stuurt snel een team om de gevarenzones af te bakenen, te ontwapenen en om de mensen te waarschuwen voor de gevaren.

Ze zijn met z’n duizenden in Irak en in het bijzonder in Iraaks Koerdistan; slachtoffers van mijnen of andere vergeten explosieven. Je vindt hen in groten getale in prothesecentra en revalidatiecentra zoals KORD (Kurdish Organisation for the Rehabilitation of Disabled, opgericht door Handicap International in 2005).

In een uitgestrekt land als Mozambique is ontmijning een bijzonder gespecialiseerde en arbeidsintensieve klus. In 2010 werd het ontmijningsteam van Handicap International er fors uitgebreid. Ontmijners zijn doorgaans mannen, maar in Mozambique waren maar liefst twaalf vrouwen gemotiveerd om de job te gaan uitoefenen.

In 1998 ging ons eerste ontmijningsproject van start in Mozambique. Ook nu nog zet Handicap International zich in om het land van mijnen te bevrijden. Om de mijnen te vinden, een delicate opdracht, gebruikt Handicap International honden. Met hun buitengewone reukzin herkennen ze de geur van explosieven en kunnen ze gemakkelijk mijnen opsporen.

Edouardo legt elke dag vrijwillig een flinke afstand af om de kleine Jozef kine-oefeningen te geven, ook al stapt hij zelf moeilijk door die kogel in zijn been. “Ik weet hoe het voelt om niet te kunnen stappen, dus ik ben goed in het motiveren van anderen.” In het dorp Bibala is de onderlinge solidariteit opvallend sterk.

Met haar neus tegen de grond speurt Inge naar overblijfselen van ‘haar’ orthopedisch centrum dat tijdens de oorlog volledig werd vernield. Het project is weg. Maar de mensen zijn er nog. Dat bewijst de ontmoeting met Armindo. “Dat ik Inge, die blanke kiné op blote voeten, mag terugzien, is een droom die uitkomt.”

Vanaf 20 februari 2012 zal een team van Handicap International hulp bieden aan de meest kwetsbare mensen, onder andere personen met een handicap, ook zij die in de meest afgelegen gebieden wonen. Die interventie wordt opgestart als gevolg van de tropische storm Washi die in december van vorig jaar 1,1 miljoen personen trof.

 Op 17 februari 2011 kwam het Libische volk in opstand tegen het regime van kolonel Khadafi.  Vandaag is hij leider af en zijn de gevechten gestopt. Maar zelfs één jaar later loopt de bevolking, en dan vooral de kinderen, nog steeds gevaar door de antipersoonsmijnen die tijdens het conflict gebruikt werden, en niet-ontploft oorlogstuig. Handicap International wil die bedreiging uit de wereld helpen en zet zich dus ten volle in voor twee belangrijke doelstellingen: de niet-ontplofte explosieven opsporen en vernietigen in de gebieden waar gevochten werd en de burgers sensibiliseren over de risico's om ongevallen te voorkomen. 

Angel KhayAcido, een tienjarig meisje met hersenverlamming, maakt het goed. Ze overleefde orkaan Washi, die eind 2011 dood en vernieling zaaide in de Filippijnen. Angel werd gered door haar broers en zussen, die haar evacueerden langs het dak van het huis.

Het einde van de oorlog in Libië is goed nieuws, maar dat betekent niet dat alle gevaar is geweken. Duizenden landmijnen maken grote delen van het Libische platteland ontoegankelijk. Ontmijners doen hun uiterste best om zoveel mogelijk niet-ontplofte mijnen onschadelijk te maken. 

Als gevolg van de presidentiële verkiezingen in 2010 in Ivoorkust ontstonden over het hele land gevechten tussen de aanhangers van Gbagbo (ex-president) en Ouattara (nieuw verkozen president). Handicap International stuurde zes kinesisten ter plaatse, om slachtoffers te helpen bij het revalideren.

De tropische storm die eind 2011 over de Filippijnen raasde, dwong de tienjarige Joshua om z'n huis te verlaten. Hij zocht en vond onderdak in een tijdelijk opvangcentrum in een plaatselijk schooltje. Joshua heeft een handicap en verplaatste zich in een verouderde en onhandige rolstoel, wat het extra lastig voor 'm maakt. Handicap International zorgde ondertussen voor een nieuwe rolstoel, zodat Joshua zich voortaan sneller én veiliger kan verplaatsen.

Na de aardbeving in Haïti volgde een periode van chaos en onzekerheid. Josué geraakte op 3 februari gewond. Een kogel doorboorde zijn wervelkolom. Na een jaar en drie maanden in het ziekenhuis keert Josué terug naar huis...